Ode aan Theo

Theo ontmoeten, dat was een stukje thuiskomen wat een warme, diepmenselijke man. 
En wat een rust straalde hij uit, heerlijk.

Er was een tijd dat d’aarde haar gezicht

Wat treurig stond en ongericht

Wat dor, en zoekend in een waas

Soms dreunend vol geraas

Tot jij, je deken warmte spreidde

en menig mens tot vreugd verleidde

met zicht op glorie en op droom

wevend in een plannenstroom

Mijn hart is op jouw festival

Ik hoor de echo’s door het Al

Je visie heeft de weg geschoond

Als zaad, dat, ons allen loont

                                           Mykey